တပည့္မရွား တျပားမရွိ။ ပီတိကို မင္းလည္း စားၾကည့္။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႀကီးမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ကာလမွာ ေစတနာထားတဲ့ ဆရာေတြပဲ တခန္းရပ္ ျပဇာတ္ကျပၾကတာပါ။ ေနဝင္မီးၿငိမ္းသြားၾကတာပါ။ မင္းသားကသာ ဝါသနာအရ အႏုပညာသမားပီပီ အရွံဳးခံ ဇာတ္ကခ်င္ေပမဲ့ အဖြဲ့သားေတြကေတာ့ ေရရွည္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေအးကြာ ပီတိကို ငါကေတာ့ႀကိဳက္တယ္။ မင္းတို႔လည္း စားၾကည့္အံုး။ ငါ့အိမ္က မိသားစုေတြကေတာ့ တယ္ မႀကိဳက္ၾကဘူးကြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားကို ညတြင္းျခင္းတည္ၿပီး ကံရာဇာငယ္ပဲ မင္းျဖစ္သြားတာပါ။ စီးပြားေရးသမားပဲ တိုက္ေဆာက္ၿပီး လုပ္ငန္းခ်ဲ႔သြားတာပါ။ ပီတိကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ စားႏိုင္ေအာင္ စားရဲေအာင္ အားေပးရပါမယ္။ ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ပညာေရးစနစ္မွာ ျပည္တြင္းႏွင့္ ျပည္ပ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး အရည္အေသြးကို စိစစ္အကဲျဖတ္ဖို႔ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ အဖြဲ႔ထားရွိ ဖြဲ့စည္းသင့္ပါၿပီလို႔ တိုက္တြန္းေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment